Een bijzondere ontmoeting

Ira Moes vindt de  doek - het is een Batik doek- die over de Geheugenstoel ligt erg mooi en ze zou hem wel willen kopen. Maar hij is niet te koop.

Ze vertelt dat de doek haar weer doet denken aan haar geboorteland Indonesië, waar zij opgroeide in een dorpje vlak bij de Borobudur tempel. Zij leerde daar een Nederlandse man kennen met wie zij in Indonesië is getrouwd. Zij kwam omstreeks 1991 in Amsterdam te wonen waar haar man een woning had gekraakt in de Pijp. Zij voelde zich niet erg thuis in Amsterdam:" ik vond het vreselijk, alle straten en huizen leken op melkaar in mijn ogen, ik had moeite om mijn eigen huis te vinden. Ik heb zelfs geprobeerd weg te lopen, terug naar Indonesië, maar toen verdwaalde ik helemaal."  Door een rechterlijke uitspraak kregen Ira en haar man in 1993 een huis aan het Ceramplein, maar dat moest afgebroken worden. Vervolgens kwam het gezin terecht in de Wijttenbachstraat waar Ira nog steeds woont. Helaas overleed Ira's man al in 1999 en kwam ze er alleen voor te staan met haar kinderen: "Ik kende toen natuurlijk al lang de weg in Oost, maar voelde mij erg alleen. Ik verlangde ook dikwijls naar Indonesisch eten, vooral naar petéhbonen, die zijn hier erg duur. Petéhbonen zijn ook erg goed voor je ijzergehalte, als je als vrouw bloedverlies hebt door de bevalling of door de menstruatie. Dan moet je ei met rijst en petehbonen eten".

Gelukkig kregen Ira en haar kinderen veel steun van een vriend van haar man die hem op zijn sterfbed beloofd had het gezin te helpen. We schrokken heel erg toen we hoorden dat deze vriend ook kanker had gekregen. We waren bang dat hij dood zou gaan. Op een dag stond ik  op het punt de sleutel in het slot van mijn woning te steken, toen een wildvreemde man mij aansprak. Het was een stevige jonge man die op een fiets zat zoals postbezorgers die hebben. Met een eentonige stem riep hij: “Hallo,hallo als je ouder wordt, is het moeilijk. Maar je vriend wordt beter.” Ik vroeg hem hoe hij dat wist  en hij zei dat engelen hem dat verteld hadden. Ik vond hem maar vreemd en dacht dat hij misschien uit de psychiatrische kliniek - vlak bij - kwam. Ik raadde hem aan om naar huis te gaan. Hij stapte op zijn fiets en groette me met: "Dag bijzonder mens". Onze vriend kreeg een grote operatie en is daarna helemaal hersteld ".

Zie ook:
De Willems en de Buga Ruga band
De Berlageblokken en Instagram
Helemaal niet zo gelukkig in Amsterdam Oost