De mensen die haar de kamer verhuurden vonden het zelf eigenlijk niets, een veredeld kolenhok, maar Marie José was er dolblij mee. Ze waren echte idealisten wat wel blijkt uit het feit dat ze de halve huuropbrengst aan een liefdadig doel schonken. Later zijn ze verhuisd naar Castricum; Marie-José weet dat ze echter sinds een jaar of 2 weer in Oost wonen. In de tijd dat Marie-José de kamer huurde in de Minahassastraat kende iedereen elkaar nog in de buurt, men was 'oom' en 'tante' voor elkaar. Mensen gingen ook zelden hun buurt uit, Marie-José herinnert zich uit haar jeugd nog een buurvrouw uit de Pijp die eens per jaar een uitstapje maakte naar het Vondelpark, dat was al bijzonder.
Toen Marie-José in 1991 terugkeerde naar de Indische buurt was dat heel anders ; er was veel misdaad en drugsellende en de buurt had een onveilige reputatie. "De moord op winkelier Hartman en de moord op een jongen op straat, twee schietincidenten in mijn portiek: ik mocht van de politie mijn fiets niet uit de box pakken om de kinderen van school te halen want ze moesten de kogels eerst veilig stellen. Mijn kinderen durfden niet op het Makassarplein te spelen, voelden zich weggejaagd.
De omslag is in 2001 gekomen. Na de moord op Theo van Gogh werden in de "Vogelaar" buurten denktanks gevormd. Deze waren bedoeld om te bekijken hoe de buurten beter konden worden. En om de gelden die beschikbaar kwamen te besteden aan initiatieven die langdurig effect zouden hebben. Ik heb er zelf ook in gezeten en er zijn veel initiatieven om kinderen perspectief te bieden.
Een aantal bestaat nog steeds, zoals de schaakschool en de club Tante Gerritje bijvoorbeeld. Er kwam meer politie inzet en er werd beter gecontroleerd duistere winkeltjes. Toen kwam ook de verkoop van sociale woningen. Eerst heeft dat een positief effect gehad, nu slaat het door.
Een wrang voorbeeld; bij mij aan de overkant zijn de huizen in de Amsterdamse schoolstijl gebouwd. De daken waren de laatste jaren van zwart bitumen. Nu zijn ze vervangen door pannendaken, oorspronkelijker en veel mooier, maar de huizen zijn onbetaalbaar en de gevarieerd samengestelde bewoners (oud-jong-met-en- zonder-kinderen) moesten verhuizen. Ervoor in de plaatst zijn er nu voornamelijk jongeren gekomen, wier ouders de hoge koopprijs konden betalen.
Ik heb een tijd geleden een boek (Maxime Smit," de Javastraat, biografie van een volksstraat") gelezen over de Indische Buurt. Daarin staat onder andere dat daar nu drie groepen mensen wonen: de oude Amsterdammers. de migranten en de "yuppen". Ze leven vreedzaam naast elkaar, maar niet samen met elkaar. Daar ben ik het wel mee eens en toch is de sfeer in de buurt veel veiliger, plezieriger en opener geworden. Amsterdam is een hobby van me- ik heb meters boeken over Amsterdam- en ik ben blij om in mijn Amsterdam Oost te wonen."
Het verhaal wat Marie José uitkoos voor het boekje:
Pijpenlaatje in de Minahassastraat
Over het boekje:
Het boekje Zijn wie je bent in Oost is een uitgave van Het Geheugen van Oost, november 2023. Mede mogelijk gemaakt door Dynamo.
Het boekje is samengesteld uit interviews en verhalen. De verhalen zijn in samenspraak met de geïnterviewden gekozen van de website www.geheugenvanoost.nl.
De samenstelling en eindredactie voor het boekje was in handen van Foekje Detmar.
Ontwerp: Hollands Diep, opmaak: Laura Kalter Ontwerpen
Druk: Printingpower.nl
Belangstellenden kunnen het boekje bestellen tegen betaling van 5€ verzendkosten. Stuur een mail met uw gegevens naar: geheugenvanoost [at] amsterdammuseum.nl dan sturen wij het aan u op.