In 1936 raakte ik op zesjarige leeftijd bekend met het bakkiewippen. Ik had een iets ouder vriendje welke mij meenam naar de veemarkt, vanaf het abattoir vertrokken de paardenwagens met vlees naar de slagerijen in de stad en bepaalde wagens van Paanen en v.d. Akker hadden een blokkeerijzer onder de wagen waar je op kon staan met één been en handen aan het dekzeil. Zo lifte je mee en kreeg je kramp in je armen dan sprong je er weer af. Naderhand was er bij van Gend en Loos aan de Nieuwevaart een lang laadperron waar je een bepaalde wagen kon uitzoeken die je naar een bepaalde plek in de stad bracht om dan weer te wachten op een lege wagen die naar het laadperron terugging. We werden wat ouder en wilden ook wat sneller, zodat het inplaats van paarden autovervoer werd. De Blauwe Ster vervoerde buizen en ander metaal en op een bepaalde plek bij de brug over het Lozingskanaal kon je zonder dat de vrachtwagenchauffeur er erg in had je verbergen tussen de vracht met als resultaat dat je grotere afstanden kon overbruggen.
Het is éénmaal verkeerd afgelopen. We kwamen in het westelijk havengebied waar de chauffeurs koffie dronken en zochten een vrachtwagen uit met een adres op de wagen uit Amsterdam-Oost, na een lange rit onder het dekzeil belande we niet in Amsterdam maar op Schiphol waar de chauffeur ons ontdekte bij het weghalen van dekzeil. ‘Waar komen jullie vandaan?’ Uit Amsterdam. ‘Waar zijn jullie er ondergekropen?’ In de haven. ‘Dan komen jullie laat thuis want ik ga hier voorlopig niet weg.’ Een domper voor ons, de chauffeur kwam enige tijd later naar buiten met de mededeling dat we bij het hek moesten blijven staan. Over een halfuur ging de directeur naar Amsterdam en die nam ons mee. Het was een leuke man. We moesten alles vertellen over het bakkiewippen, maar kregen wel een uitbrander en de waarschuwing het niet meer te doen. Hij heeft ons thuis afgezet waar ze erg ongerust waren, maar het eten voor ons stond op een laag pitje en smaakte heerlijk.
