Blikkietrap internationaal

Op zevenjarige leeftijd kwam ik begin jaren '80, via allerlei omzwervingen met mijn moeder vanuit Indonesie in Amsterdam-Oost terecht. Hier ben ik opgegroeid, het werd mijn thuis. De vriendjes met wie ik op straat speelde, kwamen vaak net als ik uit een andere cultuur. Of je nu uit Turkije, Suriname, Indonesië of Marokko kwam, het speelde bij ons geen enkele rol. We speelden blikkietrap en verstoppertje en knikkerden met elkaar. Dat deed ik in Yogya ook, maar voor vliegeren zoals vroeger op Midden Java was hier geen plaats. Als ik er aan terugdenk, is het opgroeien in Oost een leerschool geweest die mij mede heeft gevormd. Ik werd mij steeds meer bewust van al die verschillende culturen en achtergronden, maar ook van steeds meer overeenkomsten. Waar we ook vandaan kwamen, onze moeders riepen ons vanaf de galerij van onze flat op dezelfde manier in diverse talen tegen etenstijd naar binnen. Toen we wat ouder waren, vroegen wij elkaar wel eens op een achteloze manier naar elkaars land van herkomst en beschreven we soms hoe het daar uitzag. Ontspannen gesprekken op het pleintje voor de flats, waarbij we elkaar goedmoedig plaagden met ons buitenlandse uiterlijk. Inmiddels, allang volwassen, woon ik dieper in Oost, vlakbij de Dappermarkt. De wereld ziet er anders uit na '11 september' en de moord op Theo van Gogh. Het ontspannen met elkaar omgaan, plezier in elkaar hebben en leren van elkaar, waar je ook vandaan komt, is er niet meer zo. Oost is rommelig en broeierig geworden. Maar het opgroeien temidden van al die culturen heeft mij geleerd dat er meer gelijkheid tussen mensen is dan verschil. Oost blijft mijn buurt, een buurt waarin ik mij wereldburger voel en anderen ook zo zie.