In ieder geval zie ik vanaf mijn balkonnetje in het Pretoriushof veel groen en is er niets te horen dan het ritselen van bladeren. De kastanjeboom bloeit nu. Er is één condensspoor van een vliegtuig in de blauwe lucht. Juist wil ik naar binnen gaan om koffie te zetten als ik onder een verre hemel de weemoedige klanken hoor van een oud lied.
Ik luister gespannen. De tekst van de muziek* luidt in het Nederlands ongeveer:
'Ik woonde alleen, in een land ver van mijn zee. Op een avond ging ik in gezelschap van niemand wandelen, tussen duizend gekleurde lichten en duizend Jukeboxen die jazzmotieven speelden. Een bekend geluid steeg op en op dat moment stokte mijn hart. Italiaanse tango, een zoete tango.
Die avond hoorde ik onder een verre hemel die Italiaanse tango, die zoete tango. Ik had een gevoel dat me deed wegvliegen naar mijn verre liefde. Op dat moment wilde ik op de vleugels van de wind gaan en wilde mijn ongelukkige hart daar terugkeren.
Een Italiaanse tango, een zoete tango bracht een roep van liefde aan mijn vermoeide en nostalgische hart en deed me terugkeren naar mijn land. Deze Italiaanse tango'.
Het lijkt mij dat mensen met een buitenlandse achtergrond nu sterker de roep van het vaderland horen. Mensen zijn eenzaam, meer dan voor de corona-tijd.
We geven elkaar bloemen, bezoeken elkaar op afstand, in park, op balkon, achter een ruit. Medebewoners doen boodschappen voor mij. Deze momenten, hoe kort ook volgens de klok, zijn lang van droefheid en vreugde.
* Kopieer/plak een van onderstaande links op Google:
– https://www.youtube.com/watch?v=v5gtqtGQVSE
*Vul in op mobiele telefoon onder google:
Milva - Tango Italiano
Foto's gratis van internet en van Dineke's balkon
