Om 5 uur vertrokken we om nog te profiteren van het blauwe uur, het mooie licht net na zonsondergang.
De lichtinstallatie van Vladimir Grafov, in de vijver voor Hotel Arena ging net aan toen we daar arriveerden. We hadden geluk, ook met het weer. En hoewel ik niet zo gecharmeerd ben van zwart-wit was deze tentoonstelling weer een spannende ontdekkingstocht door het Noordelijke deel van het Oosterpark en de gebouwen eromheen.
Het mooist vond ik de lichtinstallatie van Suzan Drummen in Hotel Arena. Onder een prachtig bewerkte oude houten trap was een lichtprojectie op ballonnen. Kleine figuren leken eroverheen te lopen en de kleuren veranderden heel subtiel.
Buiten bij de skatebaan achter het Montessori College was een installatie van Femke Schaap, deels hetzelfde als vorig jaar maar groter en mooier opgezet. Het was een weergave van draaiende cirkels en bewegende lijnen en rechthoeken. Met de lantaarns erachter en de plastic stoel ertussen kwam het kunstwerk heel mooi tot zijn recht.
Wat heel simpel leek waren de zwarte platen met verlichting, van Heleen Blanken, bij en in de vijver in de tuin van het Tropeninstituut. Het kunstwerk verlichtte de vijver waardoor waterplanten zichtbaar werden wat een spannend beeld opleverde.
Bij het verlaten van het park zag ik plotseling bij de personeelsingang van het Tropeninstituut een soort Arabisch schrift op een fietsenstalling in een rommelige hoekje. Dit , las ik later op de website van Polderlicht, bleken lichtbakjes met scherven van een kapotgevallen Coca Cola-lichtreclame te zijn, van de kunstenaar Lennart de Neef.
We hebben weer genoten van dit evenement en kijken uit naar volgend jaar.
