Mijn haiku:
Zwammen woekeren
aan de wortels van de boom.
Dodende schoonheid.
Toen ik meer dan tweeënvijftig jaar geleden als bruid op de Archimedesweg kwam wonen stond er een boom voor de deur. Op de hele weg stonden bomen. Het waren al geen kleintjes meer, maar hoe groot ze waren heb ik mij toen nooit gerealiseerd.
In de loop der jaren gingen we van deze bomen, robinia's, houden. Ze hoorden bij ons. Het zijn geen makkelijke bomen. Ieder jaar moeten ze gesnoeid worden. Op onmogelijke plaatsen schieten takken uit de ruwe stam. Ook aan de voet. En omdat de kleine takken grote scherpe doorns hebben moet je oppassen niet met je kleren eraan te blijven hangen of jezelf te beschadigen.
Toen de bomen ouder werden moesten soms ook delen van takken er aan geloven. Daar kwam geen blad meer aan, ze stierven af en werden verwijderd. Robinia's zitten ieder jaar pas laat volledig in het blad dat bestaat uit een steeltje met een grote hoeveelheid kleine ovale blaadjes. Als de zomer in het jaar ervoor warm is geweest draagt hij omstreeks juni witte bloemtrossen, zoals gouden regen bloeit. Zodra de zon schijnt en de temperatuur wat hoger wordt ontstaan tussen de tegels gaatjes omgeven met kleine zandhoopjes waar mieren uitkruipen. Die hoef je niet te bestrijden. Met het verdwijnen van de zon zijn de mieren weg. Deze beestjes leven in symbiose met de robinia's.
Bijna jaarlijks worden de bomen door de gemeente gecontroleerd. Toch vielen tijdens de storm van 28 oktober 2013 twee bomen tegelijk om. De ene viel tegen een dakrand en veroorzaakte geen schade, de andere viel op een stilstaande auto. Dit waren niet de eerste bomen op de weg die omvielen. Een paar jaar eerder kwamen er al een paar zuchtend naar beneden.
Vorig jaar zag ik voor het eerst dat onze boom illegale inwoning had. Wat paddenstoelen aan de voet. De boom onderging gewoon zijn jaarlijkse keuring en mocht blijven staan.
Half oktober 2017 verscheen niet alleen een behoorlijke hoeveelheid zwammen onder aan de stam, maar ook hoger piepten mooie exemplaren tevoorschijn. Foto’s daarvan stuurde ik aan de gemeente met de vraag of het misschien toch tijd werd om de boom te kappen. Drie maanden later stond een medewerker van Donker Groen op de stoep met de mededeling dat hij de boom weg kwam halen. Vervolgens verschenen een hoogwerker, een grote zaag, een houtversnipperaar, een grijper, een grote vrachtwagen met open laadbak en vier man personeel. De stam van meer dan een halve eeuw oud zag ik precies vijftig minuten later in op maat gezaagde stukken wegrijden. Alleen de stobbe, met in het midden een groot gat, stond er nog. De straat was keurig opgeruimd. Vakwerk.
Twee dagen later raasde de zwaarste storm sinds 1901 over het land. Zou de boom die overleefd hebben als hij niet gerooid was?
Voor mijn gevoel is de weg kaal als ik nu naar buiten kijk. Opkijkend van de pc zag ik hem staan. Wat zal ik mijn boom missen als de zon schijnt. Door de vele kleine blaadjes werd het licht zo mooi gezeefd. Ongetwijfeld wordt er een nieuwe boom geplant. Maar nooit zal ik die zo groot zien worden als deze robinia was.
Foto's Corrie Groen.
