Jeanne Klaver

Geloof het of niet: dit verhaal gaat verder. Ik schreef al dat ik uit een soort heimwee steeds terugkeer. Nooit had ik de moed aan te bellen en te vragen of ik nog eens binnen mocht kijken. Dat doe je niet. Enfin, ik loop weer eens te zwalken door mijn geliefde oude klerebuurt. Hemelvaartsdag 2004, 's morgens om 9.30 uur.Amsterdam slaapt, behalve... Tilanusstraat 59 op 3-hoog. Jongelui staan vrolijk lachend op het balkon en roepen naar me: "Goedemorgen mevrouw, alles goed?" Ze zijn aan het verhuizen en ik roep dat alles prima is en dat ik daar als kind van 7 jaar heb gewoond. "Wilt u kijken hoe het geworden is?" Dat was niet tegen dovemansoren gezegd, een droom kwam uit. Ik holde de trappen op naar boven. Het voelde alsof ik weer het kind van 7 jaar was en naar mijn moeder ging... en dat op mijn 54ste! Wat ik boven zag kan ik niet kort uitleggen, maar wat weten ze goed oude woningen op te knappen als er flink geld aan te verdienen valt. Daarbij valt het roets roets opknappen van oude woningen door woningbouwverenigingen en dure huren vragen in het niet. De keuken was omgetoverd tot een zeer luxe badkamer, de keuken verplaatst naar de kamer en suite. Wanden verwijderd, het trapportaal bij het huis getrokken, een andere trap naar 4 hoog gemaakt en last but not least: de zolderkamers die bij de 1e, 2e en 3e etage hoorden zijn omgetoverd tot een aparte woning op 4-hoog. De etages zijn verkocht. Poen, poen poen, poen. En de foto die u hierboven ziet kan nooit meer gemaakt worden, want de woningen aan de overkant zijn gesloopt. Ik bedank nogmaals de bewoners van Tilanusstraat 59 en wens ze alle goeds toe.