Angelica Sau voelde dat ze – als buitenlandse - door buurtgenoten wat afstandelijk werd benaderd en nam zelf het initiatief om via danslessen dichterbij te komen. Ik zei: 'geef ritme de kans, ook als je denkt stijve heupen te hebben'.
Als politiek vluchteling uit Chili kwam Angelica in 1979 naar Amsterdam en rond 2000 woonde ze op een mooi plein in de Rivierenbuurt. In die periode ging ze op zoek naar een woning in Amsteldorp, omdat een zoon een tijd alleen voor de zorg van zijn twee dochters kwam te staan. " Ik wilde graag vlak bij hem wonen omwille van mijn kleindochters. Ik schreef naar verschillende woningbouwverenigingen en na een half jaar kreeg ik een uitnodiging om een woning te bezichtigen. Mijn kleindochter Pia- toen 6 jaar - ging mee en vertelde de medewerkster van de woningbouwvereniging stiekem dat ze erg hoopte dat oma de woning kreeg, want dan kon oma voor haar koken en met haar dansen. Of dat geholpen heeft weet ik niet, maar ik kreeg de woning. Mijn buurtjes uit Zuid begrepen me niet: wie gaat er nu in Oost wonen ! Zelf vond ik het hier net een klein, leuk dorp. Zo heel anders dan de rest van Amsterdam, hier kan je de aarde en het groen om je heen voelen”.
In het begin concentreerde Angelica zich erg op de zorg voor haar kleindochters: “ik ging vaak met ze spelen in Frankendael, we deden of het de jungle was “. Daarnaast was ze heel druk met de oprichting van een stichting voor oudere Latino’s en met haar werk voor de mensenrechten in Zuid Amerika. Toen de meisjes echter wat groter werden ging Angelica op zoek voor zichzelf. Integratie is voor haar altijd belangrijk geweest, zij omschrijft het als één berg met twee toppen. De ene top staat voor de ‘banneling’ en de andere top voor de Nederlander die nooit weg hoefde uit zijn omgeving. In haar ogen kan dat ‘wij’ en ‘zij’ gevoel slijten en veranderen in een besef van bij elkaar horen.
“Ik ben toen naar het buurthuis gestapt en heb gezegd dat ik dansles wilde geven, salsa dansen voor 55 plussers. En dat werd een succes, ik vertelde ook over de muziekinstrumenten en de geschiedenis van de dans. Bijvoorbeeld dat de merengue zulke kleine bewegingen heeft omdat het oorspronkelijk gedanst werd door slaven die geketend waren. Ik vind het heel leuk om mensen Zuid Amerikaanse muziek te laten horen en stimuleerde mensen om ondanks stijve ledematen toch van het ritme te genieten. De mensen vonden het ook leuk, ik kreeg zelfs een gedicht van een deelnemer”.
Zelf schrijft Angelica ook graag gedichten,bijvoorbeeld een gedicht over banneling zijn – dat werd gepubliceerd in een brochure van Vluchtelingenwerk- en een gedicht over het contact tussen ouderen en jongeren. Iets wat haar zeer aan het hart gaat.
“En nu is het veel beter geworden, mensen zij meer gewend geraakt aan andere culturen en men is sinds 2004 vanuit het stadsdeel meer initiatieven gaan nemen om mensen met elkaar in contact te brengen en om de buurt mooier te maken. Ik heb nu een heel goede vriendin in de buurt en ik ken een heleboel mensen “.
