Naar het onderduikadres

Ome Herman Elzinga had tegen mijn vader gezegd: "Als de nood aan de man is dan kan je komen met je gezin." Ome Herman en tante Jo woonden in Betondorp, Onderlangs 70. Wij woonden in de Transvaalbuurt aan de Tugelaweg 70. Mijn moeder was al enige tijd bezig met de voorbereidingen voor het onderduiken. Zo had ze al het verdiende en gespaarde geld in jassen genaaid. Veel van de spullen die ze dacht nodig te hebben had ze al ingepakt. Mijn vader had echter een deel van die spullen weer uitgepakt en daarvoor in de plaats zijn papieren, zijn diploma’s bijvoorbeeld, ingepakt.

‘s Nachts kreeg mijn vader een telefoontje van het hoofdbureau. "Verdooner, als je nog een plek nodig hebt moet je zorgen dat je weg bent voor morgen 10 uur. De Duitsers zijn klaar in het centrum en ze komen nu naar Oost." Mijn vader heeft toen direct mijn moeder wakker gemaakt. Mijn moeder is vervolgens lopend, met een koffer onder haar arm naar Betondorp gegaan. Mijn oudere broertje, die nogal blond is, wist hoe hij moest lopen en is een half uurtje later eigen houtje naar het onderduikadres gegaan. Je kon tenslotte niet met de hele familie tegelijk vertrekken, dat zou te veel opvallen.

Toen kwam het moment dat ik wegging. Mijn vader heeft mij helemaal gedragen vanaf de Tugelaweg. Ik was toen vijf jaar oud. Hij heeft mij zo gedragen dat ik over zijn jas hing en de Davidsster niet te zien was.
Aangekomen op het onderduikadres, bleek al snel dat een sommige spullen niet waren meegekomen. Wel waren er de diploma’s van mijn vader. Wat ik er nog van weet is dat hierover wel ‘is gediscussieerd’ tussen mijn ouders. Maar dankzij die papieren kon mijn vader na de oorlog direct weer aan werk komen.