Afzwemmen in oorlogstijd

Met het Sportfondsenbad heb ik een speciale band. Toen ik in 1944 afzwom in dit bad, stond aan het slot ‘verkleed zwemmen’ op het programma — niet te verwarren met ‘gekleed zwemmen’. Goede raad was duur: hoe verkleed je een zesjarige als bijna alle textiel geruild is voor eten? Van mijn moeder was het briljante idee om een elfenjurkje te knutselen van verbandgaas. En zo gebeurde: een wit katoenen kousenlijfje met daaraan een kort rokje van het bovengenoemde gaas vormde mijn verkleeduitrusting. Met sierlijke pasjes (‘moet je doen hoor’) trippelde ik naar de duikplank waar ik, waarschijnlijk wat minder sierlijk, vanaf plonsde. Wél applaus, helaas geen prijs.
Kort daarna moest mijn buurmeisje afzwemmen. Mijn jurkje uitgeleend, bloemetjes uit onze tuin erop genaaid (dan was het toch nog ietsje anders) en dezelfde route in het Sportfondsenbad… Niet alleen applaus, maar ook een prijs! De goedbedoelde woorden van mijn moeder - ‘ze liep niet zo sierlijk als jij!’ - konden me niet troosten. Mijn glorie moest nog komen. Die dag was aangebroken in 1948, toen ik uitverkoren werd om voor koningin Wilhelmina te zwemmen, die ons vanuit het restaurant gadesloeg. Zo’n koninklijke blik zweept de zwemkunst van een tienjarige behoorlijk op, vooral als die tienjarige denkt een tweede Nel van Vliet te zijn! Die won in dat jaar olympisch goud op de schoolslag.
Vlak bij het zwembad bevond zich aan de Linnaeusstraat de herenmodezaak van De Winter, die er nog altijd zit. Guus de Winter, de huidige eigenaar, ken ik van baby af aan. Toen mijn broertje in de oorlog geveld was door kinderverlamming, beloofde mevrouw De Winter voor hem te zullen bidden. Hoewel die handeling mij volslagen vreemd was, maakte haar lieve aanbod grote indruk op mij, helemáál toen mijn broertje inderdaad genas.