De Haakkoningin stopt met de Haak-In

Als ik Corrie bezoek bij de Haak-In voor een afscheidsinterview, stap ik een andere wereld binnen, bijna sprookjesachtig. Tussen de verschillende kleuren en vormen plastic en de mooie handgemaakte objecten waan je je elders en vermoed je niet direct dat hier ook een serieus verhaal achter zit. Een verhaal van de wereld willen verbeteren en anderen inspireren op een creatieve manier, gekoppeld aan een sociaal doel.

Corrie neemt me mee naar waar het begon. ‘Als kind kreeg ik van mijn moeder een heel klein handwerkwinkeltje met een klein naaimachientje van een puntenslijper erop. Later de ergernis van de plastic tasjes in de bomen en een collega die vertelde over haken met plastic. En zo begon ik met brillenkokers, die ik  in 2007 op Koninginnedag  verkocht. Ik liep op de Bredeweg met zo’n doos voor me zodat ik niet op één plek zat, maar hierdoor ook het gesprek aan kon gaan over de plastic soep. Van brillenkokers werden het tassen, hoeden, lampenkappen en meer van plastic afval.’

Al snel merkte Corrie dat het mes aan twee kanten sneed. Ze gaf cursussen in het vrouwencentrum, maakte de vrouwen bewust van het hergebruik van plastic en zorgde voor een vertrouwde plek waar ruimte was voor verbeteren van de Nederlandse taal.  Ze wilde een gezicht voor de hele buurt worden en zette haar plan voor de Haak-In op papier. Na zoeken, praten met stadsdeel en woningbouw kreeg ze in 2009 de sleutel voor de twee kleine huisjes aan de Molukkenstraat. ‘Als ik hier binnen loop dan denk ik, dit is van mij. Dit is de verbinding met de buurt, de stad en veel verder dan dat.’

Ondanks tegenwerking hier en daar, heeft Corrie vooral mooie momenten meegemaakt.

‘In 2011 was er een evenement in Nederland van de Plastic Soup Foundation, waar ik aan mee deed. Met een aantal vrouwen haakten we van verschillende kanten naar een plastic wereldbol toe die op tafel lag. Net toen we dachten dat de foundation niet meer langs kwam, liepen ze binnen, samen met Captain Charles Moore uit Los Angeles, de ontdekker van de plastic soep. Hij kocht een hoed en een vlinderdas en noemde mij “The queen of the plastic soup”. En we hielden contact. Wat later kreeg ik een bericht dat hij wilde langskomen om een bijzonder verhaal te delen.  Hij opende zijn laptop en vertelde over de “zero waste conferentie” in Brazilië. De  leider van de inheemse Yawanawa stam vroeg hem zijn hoed, om hiermee zijn volk te inspireren geen plastic te verspillen. Na aandringen heeft Charles Moore de hoed geruild voor een kralenketting en kocht bij mij weer een bijpassende nieuwe hoed.’

In 2018 werd Corrie benaderd door een oud wethouder van GroenLinks, zij wilde een statement maken door op Prinsjesdag een hoed van de Haak-In te dragen. De hoed is daarna geschonken aan het Amsterdam Museum. Vervolgens werd de Plastic Soup Atlas geschreven in de stijl van de Bos Atlas en daar werd Corrie met de Haak-In ook in genoemd.

Een stagiair van het stadsdeel kwam op een dag bij Corrie zitten en observeerde. Hij was bezig met een project om van alle initiatieven een gedicht te maken en op kaarten te drukken. ‘Ik vind het zelf een heel treffend gedicht”.

De rijke verhalen van Corrie schetsen, dat haar missie veel verder reikt dan Amsterdam Oost, waar de eenzame buurman met oude haaknaalden van zijn overleden vrouw aanklopt voor een praatje.  Corrie stopt met de Haak-In, zij had het liever anders gezien. Dit was een droom van kinds af aan. Haar missie heeft wereldwijd voor verbinding gezorgd en dit stopt niet, het zal altijd doorgaan.  

Lees ook:Milieu - initiatieven in Oost  Haak-in