Stank voor dank

Toen wij op de Linnaeusparkweg 114 woonden hadden we joodse bovenburen. Ze waren orthodox, dus hielden ze zich strikt aan de joodse wetten. Een van die wetten betrof de sabbatsheiliging. Het was verboden om op die dag vuur te maken. In de winter zat men dan die dag vaak in de kou als men een kolenhaard had. Ook het aansteken van het gasfornuis was verboden.
Rijke joden lieten dan vaak tegen betaling een niet-jood de handelingen verrichten om deze problemen te ontlopen. Onze bovenburen vroegen wel eens aan mijn moeder of haar oudste zoontje, dat nog niet naar school moest, even boven mocht komen om het gas aan te steken in hun keuken. Moeder had daar geen bezwaar tegen. Ze gunde haar bovenburen best een warme maaltijd. Joden gebruiken op de sabbat vaak kip of ook wel vis. Zo deden altijd onze bovenburen. Het liep allemaal goed, totdat de bovenburen na de maaltijd hun tafellaken, compleet met visgraten en afgekloven kippenpootjes, uitschudden boven onze tuin.
Daar lag de rommel in het grind en zo vond mijn vader dat toen hij thuiskwam van school! Hij ontstak in toorn, verzamelde al het afval, deed dat in een oude krant, vouwde deze dicht en drukte op de bel van de bovenburen. Na het opentrekken deponeerde hij dit pakket op de trap en riep naar boven, dat ze het voortaan moesten stellen zonder gasaansteker en dat hij verder niet gediend was van hun afval! Het moet gezegd: daarna daalden er geen ongerechtigheden meer in de tuin!