Wonen op Zeeburgereiland

In 2017 werd al snel duidelijk dat er gerenoveerd ging worden in de Van Musschenbroekstraat. Iedereen moest verhuizen, hetzij naar een wisselwoning, of een andere/nieuwe woning.

Omdat ik erg opzag tegen 2 keer verhuizen binnen 1,5 jaar koos ik voor de optie andere woning. We kregen een stadsvernieuwing voorrang en gingen op zoek.
Voor mij was het duidelijk dat ik in Oost wilde blijven wonen. Waar maakte me niet zoveel uit. Maar IJburg daar wilde ik echt niet heen.

Op mijn fietstochtjes , fietste ik vaak over de bruggen naar Noord en dan kam je dus over Zeeburgereiland. Lang was dat in mijn ogen onbewoond. Je had er de camping en een terrein waar motorcross werd gereden. Ook windsurfen zag ik in het voorbijgaan. Er stonden silo's en tram 26 reed er over om op IJburg te komen. Er was ook een P&R en een asielzoekerscentrum een tijdlang.

Langzaam veranderde het eiland. In ene stonden er flats langs de Zuiderzeeweg. En ook langs de IJburglaan verrezen huizenblokken. Wie kent niet de studentenwoningen met de neushoorn op het dak en een Giraf?

Maar nee, daar wilde ik echt niet wonen. Zo doods, stil en saai. Ik zocht gewoon een leuk huis in oost. Niet zo een nieuwbouwwijk.

Natuurlijk liep het anders, want op een dag zag ik op woningnet een nieuwbouwproject. Langs de IJburglaan waren flats te huur. De plattegrond zag er super uit en het feit dat het helemaal nieuw was, was ook niet slecht. Ik reageerde en dacht kijken kan geen kwaad. Een week later kreeg ik bericht, ik was geselecteerd, maar kijken kon niet, ik moest accepteren op grond van foto's en bouwtekeningen. Dat was even spannend. Maar ik besloot dat ik wel wilde. Ondertussen had ik namelijk al mijn fiets gepakt een dag eerder, en was gaan kijken.
Het vrije uitzicht was buiten de woning zelf een belangrijke reden om het te doen.

Een week later contract tekenen, nog een misverstand, ik dacht op kantoor. Was ik daar, kreeg ik te horen dat het in de woning was, we kregen gelijk de sleutels ook. Dus sprongen mijn zoon en ik weer op de fiets. Gelukkig was de mevrouw gewaarschuwd en bleef ze op ons wachten.

Ik mocht de deur openen en we deden onze eerste stappen in de woning. Wat was alles nieuw. Dani besloot al wat zijn kamer werd. We tekenden het contract, kregen uitleg over het intercom systeem met camera en de warmtepomp enzo. En toen vertrok de dame en konden we even wennen. Wat een heerlijk balkon en wat een lekker vrij uitzicht.

In de weken erop waren we druk met schilderen, schoonmaken en dingen ophangen. Gelukkig hadden we hulp! En toen de verhuizing. na een dag hard werken zaten we doodmoe op het balkon genieten van de ondergaande zon. We wisten niet wat we zagen.

De eerste weken was wennen, vooral aan het koken op elektra en het niet hebben van winkels op het eiland. gelukkig waren er winkels genoeg op Ijburg, in Noord en Oost. (oa de Oostelijke Handelskade) Er werd druk gebouwd, en nog is de wijk waar ik woon niet helemaal af. De Sluisbuurt en de Baaibuurt komen ook nog. Het gaat nog jaren duren voor alle projecten klaar zijn.

We wonen er nu  bijna 3 jaar. En echt ik ben dol op ons eiland. Ik geniet nog dagelijks van mijn uitzicht. En op de fiets ben ik zo in het Diemerpark of in Landelijk Noord, dichtbij de Natuur dus.
Soms zit ik een poos op een bankje aan het water te kijken naar de boten die voorkomen, of hoe de Schellingwouderbrug open gaat.

Er zijn ondertussen een paar winkels, maar ik ga ook nog steeds naar de wijken om het eiland heen.
Waar ik eerst zei, ik wil daar niet dood gevonden worden, denk ik nu: Wat is het heerlijk op het Zeeburgereiland.