Fina van der Weide
Veel geld kreeg ik niet als kind. Ik denk dat ik 8 was toen ik 25 ct zakgeld in de week kreeg. Op mijn 12e was dat gegroeid tot 2,50 in de week. Ik kocht er elke zaterdag wat snoep van bij Jac de Wit in de Balistraat. Maar het meeste werd gespaard en dan naar de Javastraat. Mijn vader zei dan sarcastisch, ga je weer naar de spaarbank?
Veel mensen ontging het sarcasme en die vonden het super dat ik mijn geld naar de bank bracht.
Mijn vader zei dan Fina heeft twee banken waar ze haar geld brengt. De snoepwinkel in de Balistraat en Con Brio in de Javastraat. Dan werd er even hartelijk gelachen, waaraan ik meedeed, maar meest als een boer met kiespijn.
Maar het was wel waar. Zo gauw ik ook maar genoeg geld had, was ik op weg naar Con Brio om de nieuwste single te kopen. Voor een elpee had ik meest geen geduld.
Al vroeg ik al snel geld voor mijn verjaardag en ook menig elpee kon ik zo kopen.
het allereerste singletje dat ik kocht, was voor mijn vader zijn verjaardag dacht ik. Het kan ook vaderdag zijn geweest. Maar het was het soldaatje van de zangeres zonder naam.
De eigenaar stond er samen met een vrouw. Ik dacht altijd zijn vrouw, maar iemand zei me later het was zijn zus.
Ik vond hem in ieder geval veel aardiger. Hij had ook een enorme kennis van muziek.
Ik weet nog de keer dat ik binnenkwam en niet meer wist dan dat het in een bepaalde stijl was en een zin die in het liedje voorkwam.
Mijn tante zocht dat liedje nadat mijn oom was overleden. Zij hadden er op gedanst bij hun eerste date.
Zonder aarzelen liep hij naar een bak, kwam terug met een elpee en zei ik denk deze is het. Weet je wat neem hem mee, is het niet goed dan breng je hem terug.
Ik wilde betalen, maar hij zei dat het goed was, ik moest maar komen betalen als het het juiste liedje was.
Diezelfde avond zat mijn tante in tranen te luisteren naar Slim Whitman. Hij zong over Rosemary waar hij van hield.
De volgende dag ging ik er weer heen en toen ik wilde betalen en 25 gulden gaf, want de plaat had toch echt een sticker van 19,90. Gaf hij me 20 gulden terug en zei, koop maar een bloemetje voor je tante.
Heel erg gelachen hebben we ook samen. Ik wilde een elpee van John Travolta voor mijn verjaardag. Mijn vader kwam terug met de woorden, die hadden ze niet en gaf me een pakje. Daarin zat een elpee van Moe van Mil de zingende huisvrouw. Nou niet echt de wens van een tiener.
Ik kreeg die dag ook geld van mijn oma en de volgende dag was ik bij Con Brio. Ik vroeg daar naar de elpee van John Travolta en hij wipte die handig uit een bak die naast hem stond.
Ik vroeg of die pas waren binnen gekomen? Want ja mijn vader had er toch om gevraagd? Op dat moment begon hij te lachen. Ohh zei hij bedoelde hij die. Ik vroeg waarom hij zo moest lachen.
Nou was mijn vader dus heel erg slechthorend en hij had me niet goed verstaan toen ik de naam zei. Dus bij Con Brio vroeg hij niet naar John Travolta, maar naar Sjonnie Ravioni.
Samen hebben we erom gelachen. De man zei nog je mag die plaat van Moe van Mil wel terugbrengen. Maar dat heb ik niet gedaan. Het was een leuke herinnering van een mislukte aankoop van mijn vader