Kikker de Poes moést iedere dag een paar uur naar buiten want alleen binnen leven daar was hij niet tegen bestand. Hij had een paar jaar Bijlmerflat + balkon op 5 hoog achter de rug en dat was mooi geweest. Dus lieten wij hem, vier-en-halve trap naar beneden, door de achterdeur naar buiten de binnentuin in waar het goed toeven was voor hem en het andere poezengespuis.
Uiteraard was er wel eens kwestie tussen de diverse dubbel-gepuntmutste tuinbezoekers; zo was er een rode poes, Rooi-poes geheten, die van zijn hospita gebreide truien aankreeg waar hij overduidelijk geen trek in had en sacherijnig van werd. Dat reageerde hij af op een ander dan de hand die hem kleedde en voedde: andere poezen in de binnentuin.
Gelukkig was onze Kikker tamelijk onverstoorbaar bij provocatie, dus die draaide zich min of meer af opzichtig af van de druktemaker in zijn groene trui en likte met 'n half oog op het groene gevaar nonchalant zijn voor- of achterpoot. Maar dat werkte niet altijd en dan moest Kikker in de houding. Ik hield bij het krakeel altijd mijn hart vast vanwege de mogelijkheid van uitgescheurde nagels aan breiwerk, maar Rooi-poes hield het altijd gauw voor gezien na een paar fikse draaien om zijn oren: pets-pets.
Als Kikker weer naar binnen wilde klom hij in Kikkers Boom, de esdoorn die het dichtst bij ons tweehoog-balkon stond vanwaaruit hij dan luidkeels met holle stem naar ons balkon begon te balken 'dat hij er in wilde, en wel NU!' Dat geluid kon alarmerende volumes aannemen als het hem te lang duurde. Dan begon hij ook levensgevaarlijk op dunne takjes te balanceren om dichterbij en nog hoger te komen om zijn noodkreet kracht bij te zetten.
Kikker overleed in 1993 aan de gevolgen van een vroegere val van het voorbalkon in de Niasstraat. We waren totaal ontroostbaar. Drie jaar later pas is hij opgevolgd door Karel, een eveneens cyperse kat van een vriendin, eveneens niet te harden binnen als hij buiten wou, eveneens gecastreerd, en beschadigd door een val van het balkon, zij het op zijn vorige adres. Ook Karel heeft zich helemaal kunnen uitleven in de Nias-binnentuin en ook Karel overleed veel te jong. Maar dan in Arnhem als twaalfjarige in 2006. En dat is een ander verhaal.
De Nias-binnentuin anno 2018 ziet er volgens Google Maps heel anders uit: strak geknipt en geschoren. Wel even wat anders dan destijds in de jaren '90 met wild struikgewas. Daar valt voor 'n Kikker of 'n Karel weinig meer te beleven.
