Opgroeien in de Indische buurt

Mevrouw de Vries (1934)  groeide met haar ouders en vijf jaar oudere broer op aan het Boniplein. Tegenwoordig woont zij op IJburg.

Mevrouw de Vries heeft prettige herinneringen aan haar kindertijd. "Er was nog geen televisie, dus je speelde de hele dag op straat, tot je 's avonds binnen moest komen. We speelden schuilhokkie en slagbal met rondjes. Zomers gingen we naar het 5-centen-bad of we zwommen in het Merwedekanaal, waar ook de grote boten voeren. Ik hield ook veel van lezen; boeken haalde ik in de bibliotheek aan het Ambonplein.

Mijn vader werkte als bakker bij de firma Schagen aan de Insulindeweg. Hij had 'zulke armen' van het kneden van het brood. Machines waren er toen nog niet. Hij werkte 's nachts, op vrijdagavond begon hij al om middernacht. Omdat hij bakker was hebben we in de Tweede Wereldoorlog  gelukkig niet veel honger geleden want  hij nam wel eens een stukje brood mee. Mijn moeder had een werkhuis bij rijke mensen".

Als kind was ik niet bang, maar ook niet brutaal. Hoewel wij thuis niet gelovig waren ging ik naar de christelijke Elthetoschool, omdat we op het plein woonden. Je moest meebidden en dan zat ik stiekem te kijken. Na de lagere school ging ik twee jaar naar de Industrieschool voor naaisters in de Marcusstraat, daar leerde ik naaien en koken. Ik deed aan handbal en zat op dansles. Op een dansavond in de Nes leerde ik mijn man kennen. Door de woningnood woonden we eerst twee jaar in bij mijn ouders, daarna konden we een hele kleine woning krijgen bij de Haarlemmerpoort. Gelukkig kreeg ik daarna een grotere woning in Oost. Ik was blij dat ik weer naar mijn oude buurt kon verhuizen. Met mijn twee dochters en twee honden woonden ik in de Mataramstraat 10. Twee keer in de week paste mijn moeder op en werkte ik bij in een naaiatelier.

Zomers gingen wij naar Zandvoort waar we een caravan hadden. Ik ben altijd een strandmens geweest.”