Mijn vader kon niet meer ‘omhoog kijken’

Verteller: Jaap Meents. Jaap Meents
Auteur: Frits Slicht Frits Slicht
Danie Theronstraat, Transvaalbuurt

Kort na de oorlog zaten mijn ouders gespannen te wachten of er nieuws zou komen, nieuws over de familie.

DanieTheronstraat. Danie Theronstraat 5-9, gezien naar de Ben Viljoenstraat. Foto gemaakt door: J.M. Arsath Ro'is (fotograaf) op 17 augustus 1959. Bron: Beeldbank, SAA.

DanieTheronstraat. Danie Theronstraat 5-9, gezien naar de Ben Viljoenstraat. Foto gemaakt door: J.M. Arsath Ro'is (fotograaf) op 17 augustus 1959. Bron: Beeldbank, SAA.

Alle rechten voorbehouden

Na de oorlog was mijn vader een gebroken man. Eigenlijk is hij nooit meer over die oorlog heen gekomen. Hij ging ook nergens meer naar toe en hij wilde ook nergens meer naar toe. Het enige dat hij nog wel deed, was naar Maccabi. Ik voetbalde daar op een gegeven moment en daar kwam hij nog wel. Hij voelde zich daar ‘tussen onze mensen’, tussen de joodse jongens. Misschien ken je nog wel het lied van Ramses Shaffy: “Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy”. Nou, mijn vader heeft nooit meer omhoog gekeken.
Mijn vader is overleden toen hij 65 jaar oud was. Volgens de dokter had hij best nog wel ouder kunnen worden, maar mijn vader wilde niet meer, hij was op.
Dat had van alles te maken met de oorlog. Van zijn familie (zijn vader, zijn broer en zusters) is hij de enige die de oorlog heeft overleefd. Na de oorlog werd er wel veel over die oorlog gesproken. Maar om nou te zeggen dat hij veel over zijn familie heeft verteld, nou nee. Wel is het zo dat mijn ouders, kort na de oorlog, gespannen zaten te wachten of er nieuws zou komen. Pas veel later, met de brieven van het Rode Kruis, werd duidelijk dat ze niet meer zouden terugkomen. Tot de komst van die brieven bleven ze altijd hoop houden.

De familie van mijn vader heb ik nooit goed gekend. Mijn grootmoeder is, gelukkig eigenlijk, al in juli 1940 in Amsterdam overleden. Mijn grootvader, Opa Gerrit Meents, heeft mij nog wel gekend. Herinneringen aan hem heb ik helaas niet. Ik heb de familie dan misschien niet gekend, het gemis ken ik echter wel. Mijn ooms, mijn tantes, hun kinderen, allemaal hebben zij mij wel gekend. Zelf was ik er nog veel te jong voor om ze ‘in mijn herinnering, in mijn geheugen’ te hebben.
Ik weet natuurlijk wat er is gebeurd, hoe ze zijn weggehaald. Die verhalen heb ik allemaal gehoord. Dat gemis komt, omdat ik weet hoe ze zijn weggehaald, hoe ze zijn vermoord. Dat heeft zeker grote invloed op mijn leven gehad, nog steeds. Dat gevoel, het gemis, is nooit weggegaan.

-----------------------------------------

Dit is verhaal nr. 5 uit een serie van 34 verhalen verteld door Jaap Meents.
Voor verhaal nr. 6 ga naar Mijn vader de boksscheidsrechter

Wilt u een overzicht van al zijn verhalen klik dan linksboven op de naam van de verteller Jaap Meents.

Alle rechten voorbehouden

844 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe