Een school van lichtgeel steen

Verteller: Sarina ter Veer
1 Fan
Jeruzalem / Tuindorp Frankendael

Ik heb warme herinneringen aan die fijne school.

 De klas van meester Blokland, leerjaar 1962/1962. Sarina zit helemaal links vooraan, in een lichte rok en donkere blouse.

De klas van meester Blokland, leerjaar 1962/1962. Sarina zit helemaal links vooraan, in een lichte rok en donkere blouse.

Alle rechten voorbehouden

Ik zat van 1959 tot 1965 op de Pieter Zeemanschool waar de meeste kinderen uit de buurt naar toe gingen. Het was een mooi gebouw, opgetrokken uit zacht geel kalksteen. In het speelkwartier krasten veel kinderen met scherpe stokjes gaatjes in het zachte steen. Het ‘hoofd der school’, mijnheer Borstel, was een kleine man met vriendelijke ogen, hij gaf Franse les aan de vijfde en zesde klassen: Marie a une Poupee, la Poupee est sage.

In de winter konden we bollen kopen op school; tulpen, narcissen, hyacinthen en krokussen. Die werden thuis in een donkere kast gezet en na een aantal weken kwam de bol boven. Vanaf dat moment hing ik iedere dag boven de bol om te kijken of de groei naar wens ging. Daarna werden met alle bollen in de gang een ‘tuin’ aangelegd. De bollententoonstelling rook heerlijk! De kinderen die de mooiste bol kweekten, wonnen een prijsje. Wat weet ik niet meer, maar ik was altijd bloednerveus dus het was wel iets waarvan een kinderhart sneller gaat kloppen. In een kamertje werden prachtige oude schoolplaten bewaard. Heerlijk als de meester een verhaal vertelde bij zo'n mooie plaat. Twee keer per jaar verscheen in het kamertje een ‘martelwerktuig’, de schooltandarts arriveerde… Je kon ook sparen op school, met een automaat met slinger. Kwartje er in, slingertje draaien en het kwartje was op je boekje gezet. Als je trouw spaarde, kreeg je mooie plaatjes.

Het afscheidsavondje van de zesde klas vergeet ik nooit. Wij moesten gedichten van Hieronymus van Alphen opzeggen (vreselijk!). En in crinoline, kuitbroek en pruikje moesten we een Badinerie dansen. Ik was klein en danste met Hans Roosendaal die groot was. Toen hij onder mijn arm draaide, bleef zijn pruikje aan mijn mouw hangen. Het publiek bleef er bijna in. Ik ook, maar dan van schaamte.

---------------------------------------

Om terug te keren naar de Pieter Zeemanschool in de rubriek 'MIjn schooljeugd', klik op Prof. Pieter Zeemanschool.
Eventuele reacties in die rubriek plaatsen.

Alle rechten voorbehouden

10115 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

 De klas van juffrouw Tuinman-Koster. Andere meesters en juffen die Sarina zich herinnert zijn: Blokland (zie foto boven), Proost, van Dorp, Jongejans, Hus, Mouzet, en handwerkjuf Betsie Boot. Sarina zit op de 2e rij in het midden, precies voor de juf met het paraplu-tje op de jurk.

De klas van juffrouw Tuinman-Koster. Andere meesters en juffen die Sarina zich herinnert zijn: Blokland (zie foto boven), Proost, van Dorp, Jongejans, Hus, Mouzet, en handwerkjuf Betsie Boot. Sarina zit op de 2e rij in het midden, precies voor de juf met het paraplu-tje op de jurk.

Alle rechten voorbehouden
 De Pieter Zeemanschool anno 2004.

De Pieter Zeemanschool anno 2004.

Alle rechten voorbehouden

22 reacties

Voeg je reactie toe
Visitor

Judith Samson-Kruit

Dat is leuk om gelijk 2 foto's van jezelf te zien als je voor het eerst op deze site komt. (Ik zit op de 2e rij van onderen, 3e van rechts). En ik heb dus met Sarina in de klas gezeten. Voor meester Blokland moest ik vaak Lapaz sigaren halen. En hij tikte met het puntje van zijn lineaal op je hoofd als je vervelend was. Wij (vader, moeder en oudere zus Katja) woonden in de Minckelersstraat op nr. 3. Ik heb daar ook net als iedereen hele leuke, warme herinneringen aan. O.a. aan het opgespoten grasveldje die als ijsbaan (incl. koek en sopi) fungeerde. Wij hadden in onze straat met een aantal kinderen 1 pick-up, die dan om beurten bij iemand mocht staan. Wij zijn in 1967 naar Weesp verhuisd, maar ik bleef wel in Amsterdam op de Polderweg op school. En zo heel af en toe loop ik nog wel eens door "mijn" oude buurtje om weer wat herinneringen op te halen. Laatst kwam ik, na 35 jaar, in Muiden bij het boodschappen doen mijn oude buurjongen Frans Schill tegen. En ook mijn beste vriendinnetje van toen (Lia Ottema) ben ik een aantal jaren geleden weer tegengekomen (in Weesp notabene) en we spreken nu regelmatig af om weer even bij te kletsen. Meester Proost, die ook franse les gaf, heeft ook een tijd in Weesp gewoond en kwam ik nog wel eens tegen. En inderdaad als ik nog wel eens een hyacint koop dan moet ik vaak aan die jaarlijkse bloembollententoonstelling denken. Het waren leuke tijden!!!

Visitor

Ellen Koekkoek

De prof. Pieter Zeemanschool was inderdaad de school van de buurt. Ik zat er een leerjaar later op dan Sarina: 1966 - 1972. Ik begon in de eerste klas bij juf Elly Wassink, die in dat jaar meteen de school ging verlaten, omdat zij ging trouwen en op Vlieland ging wonen. Op het afscheid mochten wij allemaal verkleed komen. Met mijn overbuurjongen Rijn Peter de Klerk vormde ik een Chinees echtpaar met hele grote hoeden op. De meester, die mij het meeste bij is gebleven is toch wel meester Van Dorp. Wat deed die man veel aan muziek! We leerden van hem op de blokfluit te spelen. De liedjes moesten we in een schriftje schrijven, niet op een notenbalk, maar met letters (a, b, c, etc.). Hoge noten kregen een streepje boven de letter en lage eronder. Ik heb het schriftje nog steeds. Ook gingen we heel vaak - misschien wel elke dag - zingen. Ik herinner mij een Frans liedje (Miaou, miaou, la nuit dernière), een Engels liedje (Row, row, row your boat) en zelfs eentje in het Latijn (Dona nobis pacem). Maar ik weet ook nog dat hij soms heel boos kon worden. Hij heeft mij eens met tafeltje en al op de gang gezet, omdat ik de slappe lach had samen met Anja Heeres. Anja kon meteen haar gezicht in de plooi brengen als hij onze richting op keek en ik niet, dus was ik de klos.
Ook weet ik nog heel goed, dat wij 'hoenepoekels' tegen het plafond gooiden: we kauwden dan op stukjes papier en het natte propje gooiden we met kracht omhoog, waar het zowaar tegen het plafond bleef plakken. Als die vieze propjes na een hele tijd droog genoeg waren, vielen ze vanzelf weer naar beneden. En dat gaf de nodige hilariteit in de klas! Die Franse les van meester Borstel zal iedereen zich nog wel herinneren: Maman coupe le pain. Papa fume la pipe. Daar kwam je beslist niet ver mee in Frankrijk...