American Football is mijn leven

Toen ik in 1995 via een vrijkaartje naar de allereerste wedstrijd van de Amsterdam Admirals ging was alles nog nieuw en vreemd voor mij. Inmiddels elf seizoenen later zou ik niet meer weten wat ik zonder American Football zou moeten. Ik ben helemaal in de ban van het spelletje en ook van de gehele sfeer eromheen. Bij welke andere sport kan je zeggen dat je bij de fans van de Duitse tegenstander blijft slapen? Alleen dit al geeft aan hoe bijzonder American Football is.
Maar ook mijn eigen beleving naar een wedstrijd toe is apart te noemen. De gebruikelijke symptomen als kriebels in de buik en stiller of juist drukker worden ben ik allang gepasseerd. Zweten, kippenvel en slapeloze nachten komen meer in de richting. Pas als ik geschminkt en verkleed richting stadion ga, voel ik me weer ‘normaal’ worden. Eenmaal op de tribune gaan alle remmen los. Ruim vier uur springen, schreeuwen, dansen en juichen. Soms vraag ik me af wie het zwaarder heeft: de spelers of ik.
Ondanks dat de Admirals nog nooit kampioen zijn geworden, heb ik veel mooie herinneringen. Trainen met de Nederlandse speler Silvio Diliberto, de uitwedstrijden en vriendschappen in Duitsland en Schotland, Fan van de Week worden in 1998, geportretteerd door AT5, het contact met spelers, coaches en cheerleaders. Maar het mooiste is toch dat simpele gevoel van eenheid: met mijn vrienden naar de wedstrijden toeleven, de spanning in het stadion en de ontlading na een overwinning (of juist het verdriet na een nederlaag). En ongeacht de uitslag altijd het feest met de fans van de tegenstander na de wedstrijd. Want wie er ook wint of verliest, de onderlinge vriendschap en de liefde voor de sport staan bovenaan. Het is niet voor niets dat iedereen zegt: "Real American Football, it’s a way of life!"