Gasverlichting in de Sarphatistraat

In Amsterdam kwamen we te wonen in de Sarphatistraat, mijn vader werkte daar schuin tegenover in het marinehospitaal. Terwijl mijn ouders het huis inrichtten werd ik waarschijnlijk zolang uitbesteed bij mijn tante in Nieuwediep. Ik weet tenminste dat ik daar gelogeerd heb, niet meer waarvoor het was.
De inrichting in Amsterdam zal tijd gekost hebben want in Amsterdam hadden we geen petroleumverlichting maar gas. Zelfs op straat was daar gasverlichting. 's Avonds kwam de lantaarnopsteker met een ladder, zette die telkens neer tegen een paal en zette bovengekomen de vlam in de lamp van de spaarbrander weer op vol. Ik heb ze overdag nooit zien branden, er waren blijkbaar geen straatjongens die dat vak overdag beoefende, zonder ladder, door gewoon in de paal te klimmen. Straatjongens waren er wel, maar de meesten hebben stereotiep gedrag. Als door een raam duidelijk te zien was dat het huis helemaal leeg stond ging er een steen door, maar zodra het raam gewit was gebeurde er niets.
Bij dat gas was ook een gasmeter. Die stond in een gangkast naast de voordeur onder bij de trap, in die kast lag ook onze aardappelvoorraad. Op een winteravond toen binnen het licht al op was zat ik daar opgesloten voor straf. Toen het te lang duurde dacht ik : "Ik in het donker, zij ook in het donker " en haalde de handel van de meter over. Eerst gebeurde er niets, dat het gas een keer uitging was niet ongewoon, het zou wel gauw weer terugkomen. Maar toen het niet terugkwam werd Nico naar op straat gestuurd om te kijken of buiten de lantaarns brandden. Pas toen die bleken te branden dachten ze aan de kast met de gasmeter en werd ik er toch maar weer uitgehaald.
Recht tegenover ons huis was een korte zijstraat die uitkwam bij een voetgangersbruggetje over de singel bij de Mauritskade. Dat was het begin van mijn route naar school want in Amsterdam was ik vanaf het begin schoolrijp. De eerste paar keer onder leiding van Nico die op die school in de zesde klas zat. Maar al gauw alleen. Dat kon in Amsterdam toen makkelijk want auto's waren er nauwelijks. Soms zag ik er op weg naar school een, een blauwe, die in dat geval in de Oosterparkstraat stil stond voor het huis van dokter Postma.