26 januari 1934

26 januari 1934

In de Zwemsportschool

Ervaringen in het instructiebad in sportfondsenbad Oost

Ik heb ook nog in dat badje gezwommen. Ik herken het aan die glazen tegels, die zaten aan de kant van de Polderweg en daar liep je langs als je naar zwemles ging. Je rook het bad al van verre; de chloorlucht was onmiskenbaar. Eerst moesten we douchen. Volgens mij met koud water. Iemand riep dan heel hard: “Dou….chen!!!!” en dan ging je er met tegenzin onder…Daarna naar het pierenbad. Ik heb geen idee hoe ik daar heb leren zwemmen want ik herinner me alleen een vrouw die op een stoel zat op de grens van het diepere gedeelte en die daar eeuwig en altijd een appeltje zat te schillen. Ze zat daar in witte zweminstructeurskleding en ik kan me niet herinneren dat ze ooit van haar plaats kwam.

Je begon helemaal rechts, in de buurt van die glazen tegels, daar was het ongeveer enkeldiep en iedereen deed dezelfde oefening die ze dan waarschijnlijk op de kant voordeed. Naarmate je vorderde schoof je steeds een rijtje op naar links, het werd steeds dieper. Als je volgens de akela genoeg gevorderd was moest je op het smalle diepe stukje een paar keer op je buik en rug op en neer zwemmen en dat was het dan…

Als je goedgekeurd was, mocht je de eerstvolgende les naar boven, waar mams je vorderingen eindelijk kon bewonderen vanaf het terras. Het was wel erg koud daar, in tegenstelling tot het warme pierenbad, de koude wind sloeg je vanaf die trap al tegemoet. Je mocht dan wel een handdoek mee die je omsloeg als je aan de kant zat en niet aan de beurt was. Je zat op de onderste bank als je voor je a ging en een bank daarboven als je voor je b oefende. Je kreeg dan vanaf de kant instructie en moest een baantje zwemmen, vervolgens weer naar de kant en dan mocht een ander groepje…

Als je het nog niet zo goed kon, had de badmeester de beschikking over een lange paal met haak die hij onder je nek kon steken terwijl je zwom…geen prettig gevoel…
Je was blij als je eindelijk mocht afzwemmen…

Mieke Brink-Haen