Buurmeisjes

Wij hadden het altijd heel gezellig. Niet alleen in ons gezin, ook met de buurmeisjes. Als kind hield ik er wel van om ergens langs te gaan, om ergens naar toe te gaan.
Ik mocht ook graag mee-eten, terwijl ik het thuis goed had hoor. Maar als ze aan mij vroegen of ik wilde mee-eten, dan ik at ik graag mee. Ik vond het wel gezellig dat mee-eten, ook uit logeren gaan bij de buurmeisjes vond ik prachtig.
Ik at daar soms heel andere dingen dan bij ons thuis. Wat ik mij nog goed kan herinneren, waren de baklapjes; dat waren hele dunne lapjes rundvlees. Iets anders was dat ik bij mijn ontbijt op zondag, ik had bij iemand gelogeerd, rauwe tartaar kreeg met daarop een hard gekookt ei.
Vriendinnen bleven overigens ook wel bij ons eten. Ook mijn Joodse vriendinnen aten regelmatig mee, dat ging eigenlijk zonder problemen. Thuis aten we sowieso nooit varkensvlees. De erwtensoep van mijn moeder was voor hen geen probleem, mijn moeder maakte die van rundvlees. Mijn moeder wist heel goed dat er wel eens vriendinnen bleven eten.

Met mijn buurmeisjes deed ik allerlei spelletjes op straat, we speelden veel samen. Dingen die we samen deden waren touwtje springen, hinkelen, krijten en steltlopen.
We gingen ook wel naar de speeltuin, op het Joubertplein. Bij de speeltuin was toezicht van die controleerde of alles wel goed verliep. Van de speeltuin moest je trouwens lid worden. Ik geloof dat mijn moeder daar een dubbeltje moest betalen (per maand dacht ik).

Een echte vaste vriendin had ik niet, wat ik mij kan herinneren is dat we altijd met een clubje speelden. Je was met elkaar, we deden veel dingen samen. Of je nu geloofde of niet maakte niet uit. Het maakte niet uit of je katholiek, christelijk of joods was. Het belangrijkste was dat je elkaar respecteerde.