26 april 1984

26 april 1984

Volkstuintjes

In de tijd van de Zuiderzee werd de Diemerzeedijk vele malen door stormvloed doorbroken en was hij getuige van bloedige zeeslagen.
Maar de dijk was ook een toevluchtsoord voor de Amsterdamse burgers die er rust en natuur vonden.

Nescio schreef er al over in 'Buiten-IJ': "Maar toen wij aan 't eind van den dijk kwamen en de Zuiderzee voor ons zagen, toen werd ook Hoyer stil, zoo stil als 't water, dat wittig blauw was, als de lucht er boven. En in 't Noorden achter den strekdam, was 't Buiten-IJ krijtwit.'

In de jaren vijftig van de twintigste eeuw werd de dijk gebruikt als stort- en verbrandingsplaats voor giftig en chemisch afval. In de jaren tachtig werd het gebied voor het publiek afgesloten, waardoor deze 'buitenplaats' opnieuw de kans greep zich te ontwikkelen tot een spectaculair natuurgebied.

Op het gedeelte van de dijk vanaf de Amsterdamse Brug staat nog steeds het Gemeenlandshuis uit 1727. Het mooie uitzicht op het wijdse water is niet meer zoals in de tijd van Nescio. Op het opgespoten zand van IJburg staan huizen die ons het uitzicht belemmeren, maar nog steeds zijn er de volkstuintjes in de dijk met namen als Insulinde en waar de mensen genieten van de zon en het water. Zo dicht bij de stad en toch buiten.

Jo Haen

Bron: Diemer Zeedijk. Zand erover. Joris Weitjes & Martin Melchers.