Frits Slicht
Eén van mijn trouwste en beste ontbijtgasten was Dr. Emile. Emile was cardioloog en één van mijn klanten die altijd voorrang kreeg. Eens in de zoveel weken had Emile zondagsdienst en dat was een goede reden om te ontbijten bij Verdooner.
Zodra hij binnenkwam, altijd via de bakkerij, en doorliep naar de keuken, ging Opa koffie zetten en werd de ontbijttafel gereed gemaakt. Twee omgekeerde broodkratten, een plateau en een schone theedoek dienden als tafel en tafeltje dekje kon beginnen.
Emile was dan al naar de slager geweest en of het nou druk was of niet, een dergelijk ontbijt liet ik mij niet afnemen. Wanneer de pieper van Emile afging, werd het doodstil in de keuken, want de dokter moest even een telefoontje plegen naar het Lucas Ziekenhuis of het C.I.Z. (Centraal Israëlitisch Ziekenhuis) en daar kon toch wel een leven van afhangen.
Soms moest hij direct weg en viel de rest van ons ontbijt in duigen.
Ook als hij geen dienst had, kwam hij koffiedrinken. HIj bracht dan zijn vrouw of zijn kinderen mee. Er werd dan alleen maar gelachen en ik, net als de andere keukengasten, vond het jammer dat hij weer vertrok.
Waar Emile van smulde was veel te donker afgebakken spullen, zoals bijna verbrande appeltaart en ga zo maar door. Alles met een donker randje ging er bij hem in als koek. Emile kwam als klant en is jaren later veel te jong, als een zeer dierbare vriend overleden.
Dit verhaal is overgenomen uit: Herinneringen van Dave Verdooner, de Bolletjesbakker.