Laarzen aan, we gaan!

Niet zomaar een wandeling, het is een kijk- en luisteravontuur. Alle kinderen vanaf 7 jaar kunnen meedoen, audio- en theatermaker Inge Wannet heeft er iets moois van gemaakt. Het Geheugen van Oost heeft verhalen aangeleverd en we zijn erbij.

“Trek je laarzen aan!” roept iemand. “We gaan op pad!” Met een koptelefoon op luisteren we naar de verhalen die verteld worden. De eerste stappen zijn nog voorzichtig. Er wordt gelachen om een scheve regenplas, om een tak die nét iets te enthousiast terugveert in iemands gezicht. Maar al snel worden we echte ontdekkers, net als vroeger.

Duwen het gras opzij en turen naar iets wat daar zoemt tussen de bloemen. In onze oren horen we ze zoemen. Langs de rand van de hemelse tuin staan verschillende soorten bijenkasten. Precies zoals je dat bij Jeugdland zou verwachten: een beetje scheef, met stukjes hout, riet en mos. En vol leven, de bijen vliegen af en aan, druk bezig met hun werk. Net als de kinderen op Jeugdland, eigenlijk. We horen hoe belangrijk bijen zijn. Dat zonder hen bloemen niet bloeien, bomen geen vruchten dragen en de natuur stil zou vallen.

Dan is er een verrassing, midden in de tuin horen we prachtige muziek, een cello. We zijn er stil van. Iedereen luistert ademloos. Zelfs de kleinste kinderen.

Hierna wacht het huttendorp. Een veld vol hout, spijkers, hamers en ideeën. Grote ideeën. Hutten met torens, uitkijkposten, vlaggen en geheime ingangen. Kinderen timmeren alsof ze het al jaren doen. Spijkers vliegen erin, muren verrijzen. Overal hoor je getimmer, geroep, gelach. En trots. Zoveel trots.“ Ouders mogen niet helpen!” zegt een kind streng. En dat klopt. Dit is hún wereld. Hun dorp. Hun feest.

Door het Flevopark, dat grote groene geheim achter Jeugdland. Waar het ruikt naar herfstbladeren en natte aarde. Waar de bomen je verhalen vertellen als je goed luistert. Waar de vogels fluiten alsof ze ook iets te vieren hebben. En dan, als de laarzen modderig zijn komen we weer terug bij Jeugdland. Daar wacht limonade. En iets lekkers. En later een vuur misschien. Want sommige tradities veranderen nooit.