Ik krijg nog kippenvel als ik een doedelzak hoor.
Joke komt uit de Transvaalbuurt waar zij in 1951 in de Dani Theronstraat werd geboren.
Thuis moest er zuinig aan gedaan worden en er was zeker geen geld voor een vakantie, maar zes weken vrij van school was toch een feest. “Ik mocht 3 weken naar de vakantieschool en 3 weken speelde ik voor de deur. Ik was ongeveer 5 jaar toen ik voor het eerst mee mocht samen met de buurtkinderen. Mijn zusje was veel ouder en die ging niet mee. We werden met een bus opgehaald van het Krugerplein en in mijn ogen maakten we een hele reis voor we op de bestemming arriveerden. In feite was het maar een klein eindje, want de vakantieschool werd ingericht op een terrein vlak bij het Amstelstation. Ik denk dat het op de plek was waar nu de Pieter Nieuwland School staat of de plek van Intratuin. In ieder geval was het een onbebouwd stuk land waar tenten waren opgericht, je kon er spelletjes doen en knutselen, ik herinner me nog het knutselen met pijpenragers. Je werd bezig gehouden en er waren soms ook optredens. Ik herinner me nog hoe een band met doedelzakspelers het terrein opliep en hoe geweldig ik dat vond. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik die muziek hoor.
Er werden ook altijd foto’s gemaakt, maar mijn moeder kon zich niet veroorloven die te kopen. Ik was dus heel blij toen ik jaren later van een voormalig buurmeisje een van die foto’s kreeg waar ik zelf op sta. Daarom weet ik ook hoe de organisatie heette die dit organiseerde, want dat stond op de foto. Het was S.T.I.V.A., stichting vakantiekampen Amsterdam."
De buurt stak hem een hart onder de riem
Hester en Rodrigo maakten in 2024 mee dat een buurtgenoot zich niet meer veilig voelde. Hun buurman liep op een avond samen met zijn vriend van het metrostation in de Wibautstraat naar huis op het Krugerplein door het spoortunneltje waar dat lichtkunstwerk is. In het tunneltje werden ze belaagd door een groep kinderen die eieren naar ze begonnen te gooien. Niet veel later kwamen er ook 2 grotere jongens bij op fat bikes – de grote broers?- en werden ze achterna gezeten en tenslotte op het Krugerplein omcirkelt. De broer van Hester zag dit en belde de politie, die inderdaad snel kwam. De kinderen werden door de politie aangesproken en verdwenen weer.
De buurman en zijn vriend waren echter heel geschrokken en hebben het als homohaat ervaren. Via de buurt app is er toen veel steunbetuiging gekomen, massaal werd de regenboogvlag uitgehangen. Toch heeft de buurman zich zo bedreigd gevoeld dat hij na een paar maanden verhuisd is. Hester heeft op de dag na het incident op nog verschillende andere plekken gebroken eieren op straat gevonden . Ze weet niet of er ook andere slachtoffers waren van dit kliergedrag, maar kan zich voorstellen dat het voor de buurman een breekpunt is geweest. “Triest dat dit is gebeurd, mooi dat de buurt solidair was”.
Mijn nieuwe oma
Alissa komt weer eens in haar oude buurt kijken en genieten van de reuring en de kleur en geur van het feest.
Zij vertelt dat zij via het Rode Kruis meegedaan heeft als maatje voor een eenzaam persoon. Zij mocht anderhalf jaar maandelijks op bezoek gaan bij een oudere dame- zo tussen de 80 en 85 jaar oud - in de Watergraafsmeer. Die bezoekjes duurden zeker 3 uur en Alissa werd getrakteerd op heel veel koekjes en dropjes.
“Het klikte meteen tussen ons en zij vertelde verhalen over haar kleinkinderen en over haar jeugd in de Linnaeusparkweg die ik erg leuk vond. Toevallig woonde ik toen ook in die straat- nu trouwens ook weer-en ik kon me helemaal voorstellen hoe zij als klein meisje uit een groot gezin in een woning bij de onderdoorgang naar de Hiksekrib heeft gewoond. Zij had ook belangstelling voor astrologie, ze heeft nog mijn plek in de sterrenbeelden uitgerekend aan de hand van mijn geboorte datum. Het voelde echt of wij een oma-kleindochter band hadden. Er kwam een eind aan onze gesprekken toen ik naar Utrecht verhuisde. Ik ben later nog wel eens langs gegaan bij haar adres, maar ze woonde daar toen niet meer.”