Marion Koster is een oorlogskind, zij werd vlak voor de bevrijding geboren in april 1945. Het waren de laatste moeilijke maanden, haar vader moest in de verduisterde straten met hulp van lucifers het huis van de huisarts vinden toen zijn vrouw ging bevallen. De bevalling vond thuis plaatst in de Atjรฉhstraat,ย moeder had door ondervoeding te weinig moedermelk, Marion ging bij een andere vrouw aan de borst. "Dus eigenlijk heb ik een min gehad, helaas weet ik geen naam, zulke dingen vroeg je nooit vroeger. Toen ik nog klein was zijn we verhuisd naar de Bataviastraat, waar we uitkeken op het Joden Manussie. Het was een heel gehorig huis, ik mocht zelfs niet over de vloer kruipen want dan werd er al met een bezem tegen het plafond gebonkt door de onderburen. Mijn ouders waren hele lieve mensen, ze lieten zich intimideren door de buren. Na een paar jaar was het zo erg dat mijn moeder een zenuwinzinking kreeg, ik heb zelfs een vaag idee dat zij een slaapkuur moest ondergaan, maar dat weet ik niet zeker. Wat ik me wel goed herinner is dat mijn moeder op bed lag en dat de huisarts langs kwam en tegen haar zei dat ze zich geen muizenissen in haar hoofd moest halen. Als kind kende ik deze uitdrukking niet en meende ik dat we muizen in huis hadden."
ย
Marion heeft ook leuke herinneringen aan de buurt, zij zat met plezier op de Elthetoschool en ging naar ballet ergens in de buurt van het Waterlooplein. Op Koninginnedag gaf ze met twee vriendinnetjes een dansvoorstelling op straat: " wij droegen tutu's van crรจpepapier, gemaakt door onze moeders en allerlei mensen uit de Bataviastraat hingen uit de ramen en klapten voor ons. Later moest ik helaas 6 maanden kuren in bed omdat de TBC contrรดle op school negatief was uitgevallen voor mij. Mijn moeder ging dan naar de Dappermarkt en bracht soms een presentje voor me mee. Ik herinner me een blikken poppenwagen".
Een traumatische herinnering dateert uit ongeveer 1955/1956 toen Marion alleen thuis was en haar 11 maanden jongere broertje buiten speelde. De straat was opgebroken en er lagen grote rioolbuizen op straat waar de kinderen op speelden. Haar broertje is gevallen en voor een PTT auto gerold die hem aanreed. "Er werd bij ons thuis aangebeld en iemand zei dat ik naar buiten moest komen omdat mijn broertje gewond was. Hij lag op straat,bloedend en kreunend. Ik wist niet wat ik moest doen. De ziekenauto kwam en ik wist niet of ik mee moest gaan of thuis moest wachten op mijn moeders terugkeer. Wat er daarna gebeurd is is helemaal uit mijn geheugen verdwenen, het was zo'n schok. Later heb ik gehoord dat hij naar het OLVG is gebracht waar hij 3 weken is verpleegd. Gelukkig leeft hij nog altijd. Mijn moeder heeft op school verteld dat ik zo'n angstige gebeurtenis had meegemaakt en de schoolarts heeft ook wel eens gevraagd of ik er last van had, maar ach wat zeg je dan ? Ik zei 'nee hoor', maar achteraf gezien heeft het zijn sporen bij me achtergelaten, volgens mijn kinderen ben ik over beschermend geweest in hun jeugd"
Omstreeks haar 13e jaar is Marion met haar familie verhuis naar de Beemster, wat een verademing was. "Mijn ouders hielden van de natuur, het waren ook vrijdenkers en we mochten allerlei dieren houden. Maar moeder miste de Dappermarkt, ze ging nog geregeld naar Amsterdam. Zelf ben ik echter erg op het leven op het platteland gesteld geraakt. Omstreeks 1975 ben ik verhuisd naar Poppingawier, een klein dorpje in Friesland waar ik 34 jaar heb gewoond. Heel grappig, toen ik daar kwam te wonen was de Hippie tijd daar nog in volle glorie aanwezig terwijl het in Amsterdam al verdwenen was. Ik ben eigenlijk alleen teruggekomen naar Amsterdam omdat mijn kinderen hier kwamen te wonen. En weet je wat nu zo bijzonder is, toevallig woont mijn broer in de Majubastraat, vlak achter mijn huis!
ย
ย ย
