Jouke van Asperen

Ik woonde als kind in de Laings Nekstraat (1952) en het Pretoriusplein was toen nog een echt plantsoen met een hekje (met punten) er omheen. Toch was het als kind fantastisch om er in te spelen, juist omdat het niet mocht. Steevast werd als we toch op het grasveldje voetbalden of in de bosjes cowboytje of Ivanhoe speelden vanuit een of ander venster geroepen dat de politie gewaarschuwd zou worden. En regelmatig werden we ook door de politie weggestuurd of zelfs wel eens achterna gezeten als we een beetje te brutaal waren. Je had er ook struiken die mooie witte besjes gaven waarmee je prachtig kon schieten door een blaaspijpje. De asfaltweg die eromheen liep, daar kon je prachtig op tollen of later op rolschaatsen. En in de winter, als het glad was en er sneeuw lag, kon je er ook fantastisch achter de auto's hangen en een stukje meeglijden. Met andere woorden, ook in mijn kindertijd was het een fantastische plek om te spelen.