Met een enorme dreun sloeg Atlas een gat in m'n Alzheimer:
Man, dát was lekkere drop, daar konden zelfs Conny's zwart-op-wit staafjes van Boerke niet tegenop, maar dankzij haar wél de herinnering:
Die ochtend liep ik langs de Atlasfabriek, richting de Duivendrechtse brug, met het zweet in de bilnaad en in m'n hand de Brief aan Toonder.
Ergens verstopt op het industrieterrein achter Atlas was de Droomfabriek, daar waar tekenfilms gemaakt werden, niet ver van de Poppenfabriek van Geesink.
Meneer Toonder had een ietwat streng uiterlijk maar was eigenlijk best wel vriendelijk. "Zo, dus jij komt ons helpen bij het inkleuren", sprak hij met een stem die heer Bommel niet had misstaan. "Maar denk erom, wat hier gebeurt is streng geheim!" Met rode koontjes volgde ik hem een enorme antisceptische ruimte in waar een twintigtal mensen in witte stofjassen en dito handschoenen bezig waren letterlijk duizenden velletjes celluloid met een rubberachtig soort verf van kleurtjes te voorzien. Afgescheiden, aan het eind van die hal was een ruimte, waar de tekenaars héél precies een bewegingsafloop van de ene cell op de andere transporteerden, die wij dan moesten inkleuren. Kortom: die Droomfabriek was puur monnikenwerk. Maandenlang werd hier in het diepste geheim gewerkt aan een... nee, DE Amerikaanse tekenfilm, die het wereldwijd fantastisch zou gaan doen. Impossante camera's fotografeerden cell voor cell de tekeningen, waarbij de achtergrond telkens een piepklein stukje verschoof.
Man, dat was Disney aan de Weespertrekvaart; dit zou dé doorbraak
van de Nederlandse tekenfilmindustrie betekenen!
Plots was er een Amerikaanse delegatie, die het resultaat tot dusver zouden keuren; door glas afgeschermd in de kleine filmzaal terwijl wij ons in de verduisterde ruimte erachter verdrongen om ook maareen glimp van ons levenswerk mee te krijgen.
De bever, de kraai en de muis zouden tot leven komen en dát deden ze! Schokkend bewogen ze zich over het scherm als zaten hun pootjes in het gips gevangen. De hele bewegingsafloop klopte voor geen méter! Yanken woest en heer Toonder éven geen Heer van Stand meer; een megaproject totaal naar de knoppen!
Stoppen die hap; inpakken en wegwezen.
Gelukkig had heer Toonder Tom Poes en Ollie B. nog, maar ik wil tot op de dag van vandaag niet weten, wat dit Hollywood aan de Weespertrekvaart gekost heeft. Die film is er in elk geval nooit van gekomen, maar de Hangjongere had er wel weer wat bijgeleerd.