Mijn broer Harry wees mij op de site "het geweten van Oost".
In 1962 werd ik lid van zwemvereniging Don Bosco. Uiteraard was het onvermijdelijk om dan als eerste Wil Elles tegen te komen. Bij haar schreef je je in en droeg je 2x per week je bijdrage af.
De heerlijke mensen, die ik mij nog herinner, die deze vereniging en het zwemmen gaande hielden, waren Wil Elles, Tiny van Saaze, mevrouw van Hulst en de mensen van het zwembad: de heer Visser en de heer Aalders. Voor de beginners stonden er twee vrolijke Amsterdamse politiemensen op de kant, waarvan ik helaas de namen niet meer ken.
Don Bosco was een familie gebeuren. Het kon ook niet anders, dat mijn broer Harry en later mijn zusje Sonja ook lid werden van de vereniging.
In Amsterdam Centrum was ik op school geweest, maar het schoolzwemmen in het Marnixbad, had mij niets opgeleverd. Bij Don Bosco ging het in vliegende vaart. A+B werden zo gehaald en kort daarna meldde ik bij mij aan bij zwemvereniging "de Meeuwen" en in 1963 haalde ik mijn eerste successen op het kringkampioenschap.
Maar Don Bosco bleef trekken. Al snel verleende ik hulp bij het geven van zwemlessen, door mee te zwemmen met de kinderen die in het instructiebad naar het diepere gedeelte mochten. En later gaf ik les aan de "Aatjes"en "Beetjes. Daarin werd ik weer geholpen en later opgevolgd door mijn broer en zuster.
Wat was er nu zo geweldig??
Wil Elles met haar nimmer aflatende humor, de altijd lachende Tiny van Saaze (ernstig hartpatiënt) met haar immer vrolijke lach, de komische mevrouw van Hulst met haar heerlijke Duitse accent?? Nee het was de eenHeid en bezieling van het totale team. Als er uren van hard werken op zaten kwam dan ook nog eens de vader van Wil Elles langs, die, als vertegenwoordiger van een koekproducent, altijd wel enige gevulde koeken te voorschijn toverde.
Natuurlijk telde voor mij ook mee, dat mijn mede scholiere (ULO school St Adelbert) Monica ook deel uitmaakte van deze familie, want Monica was gewoon een schat van een meid.
Ma Elles had het vuurtje aangewakkerd, maar zonder het enorme enthousiasme van Wil, had de vereniging onmogelijk nog zo lang kunnen voortbestaan.
Zoals zo vaak in het leven, moet je ervaren, dat mensen die echt belangrijk voor je zijn geweest opeens, zonder dat je het wist, er niet meer zijn, omdat je zelf te druk was met andere zaken.