Nelly

Oh ja, al die kwajongensverhalen van vroeger! Vooral die uit de Soerabajastraat en omgeving.
Phoe hé, zo jong als ze waren, al echte kleine straatschoffies.
Natuurlijk weet ik nog dat zo,n ventje, in de korte broek, op zijn kleine houten autopedje met van die houten wieltjes eronder, mijn mooie kleurige slingertjes wilde jatten.
Wel eerlijk blijven Bertus! Wat Bertje, oh sorry, Bertus, er niet bij vertelde was dit.
De slinger was gemaakt van, oerdegelijke, roze directoire elastiek, (gekregen van mijn oma) omwikkelt met allerlei gekleurde, vrolijke lapjes.
Toen hij de slinger uit mijn kleine handjes rukte en héél hard probeerde weg te steppen met zijn kleine beentjes in de korte broek, hield ik het andere uiteinde, stevig vast.
Hij steppen en steppen, en nog eens steppen. Het zweet stond op zijn ruggetje. Ik gaf een harde ruk aan de slinger en hopla…., als een boemerang vloog Bertje door de lucht. Knal, met zijn knietjes op het harde grint. Knietjes kapot, Bertje oftewel Bertus, huilen! Autopedje helemaal in de vernieling. De houten wieltjes vlogen alle kanten uit. Zo kwam Bertus met een klein deeltje van mijn slinger aan, bij zijn leuke buurmeisje, die hij zo graag wilde imponeren.
Maar ja, die was al een paar jaar ouder en zag het niet zitten om jongentjes van 7 jaar, met ook nog eens een snottebelletje, te gaan troosten. Dus daar zat Bertusje dan, met een halve slinger in de hand en twee bloedende knietjes. Maar ja, daar worden kleine jongentjes groot van en dat is ook gebeurd met de Bertus van nu. Een toffe gozer geworden.
Dus dat, van vertrouwen houden in vrienden, nou dat zit wel goed hoor. Groetjes, ook aan mijn beste jeugdvriend, Henk. Doeiii!!! Nelly.